อยากจะคุยเรื่องงานพิมพ์

 

  ก่อนที่จะเขียนอะไรเป็นเรื่องเป็นราว ต้องขอบอกก่อนเลยว่ายินดีที่ได้รู้จักกับทุกท่านที่ได้เข้ามาเยื่อมเยือนบล็อกของเรา และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเนื้อหาของบล็อกนี้จะเป็นทั้งคลังความรู้และความบันเทิงให้กับทุกท่านได้บ้าง ที่บอกว่าบันเทิงนั้นก็เพราะว่า การที่เราจะบรรยายหรืออธิบายในสิ่งที่คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจ การปรุงแต่งให้เรื่องราวนั้นสอดแทรกความบันเทิงและปรับปรุงให้เข้าใจง่าย มันจะเป็นอีกหนึ่งวิธีที่จะทำให้เกิดความเข้าใจในเรื่องนั้นๆได้มากขึ้น  เรื่องของ งานพิมพ์ ต่างๆต้องขอบอกได้เลยว่าเป็นเรื่องที่ถ้าจะให้เล่าตั้งแต่แรกเราต้องย้อนเวลาหาอดีตไป เกือบ 3,000 ปีเลยก็ว่าได้ เพราะวิวัฒาการของการพิมพ์นั้นมีมาเนิ่นนานมาก แต่วิธีการและอุปกรณ์ที่ใช้นั้นแตกต่างกันไปตามแต่ละยุุคสมัย  มาถึงตรงนี้แล้วหลายๆคนบอกว่า “ ออกดีกว่า! เครียด ”
อย่าเพิ่งนะอยู่กันก่อน เพราะเราบอกแล้วว่าเราจะรวมความบันเทิงไว้ให้ได้อ่านด้วย อ่านไปเรื่อยๆ ได้ความรู้ไปด้วย

    คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไมผมถึงอยากที่จะเริ่มต้นเขียนบล็อกนี้ ?
    ไม่ต้องคาดเดากันให้เหนื่อย..เพราะคำตอบมันคือ ผมเป็นหนึ่งคนที่อยู่ใน   สายงานพิมพ์นี้ แต่คุณรู้หรือเปล่าว่าสายงานนี้เป็นสายงานที่ถ้าแตกกิ่งก้านสาขาออกไปเหมือนต้นไม้ต้องบอกได้เลยว่าต้นไม้นี้เป็นต้นไม้ที่ใหญ่มากๆเลยทีเดียว แต่ก่อนผมก็แค่ศึกษาเรื่องของการพิมพ์ตามประเภทที่ผมถนัด ต้องบอกได้เลยว่าถ้าเป็นสายงานด้านการ พิมพ์แพด นี้เป็นอะไรที่เข้าทางก็ว่าได้  แต่ว่า? ( ทำไมถึงมีแต่ ) เราอย่าหยุดค้นคว้าและอย่าหยุดที่จะพัฒนาตัวเอง เพราะว่าพอยิ่งเราศึกษาเราจะได้ค้นพบอะไรที่เราไม่รู้อีกเยอะ และนี้หล่ะที่เป็นต้นกำเนิดของการอยากจะเขียนเรื่องของการพิมพ์ เพราะว่าเมื่อผมได้ลองค้นคว้า คุณเชื่อหรือเปล่าว่า มันมากมายก่ายกองเลยก็ว่าได้ อะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด แต่ทุกอย่างเป็นเรื่องที่น่านำมาเล่าเพื่อเป็นความรู้จริงๆ 
เมื่อประมาณสองเดือนที่แล้วผมได้มีโอกาสไปเกี่ยวข้องแล้วข้องแวะเกี่ยวกับ “หยก” พอดีว่ามีเพื่อนที่เขาชอบเรื่องนี้นำหยกมาให้ผมดู จริงๆแล้วส่วนตัวเป็นคนที่ไม่ค่อยนิยมที่จะใส่หยกเท่าไหร่นัก นอกเสียจากว่ามีช่วงที่ต้องเอาอะไรมาเสริมเพิ่มพลังชีวิตถึงจะได้ใส่ ซึ่งถ้านึกดีๆแล้วในชีวิตมีเพียง 2 ครั้งเท่านั้นที่ได้ใส่หยกติดตัว  เรื่องราวไม่มีอะไรมากถ้าเพื่อนผมคนนี้ไม่พูดคำนี้ขึ้นมา

“ ถ้ารวยจะเอาหยกไปทำเป็นตราประทับ ”

ในหัวของผมคิดถึงภาพของฮ่องเต้นั่งบนบังลังก์แล้วถือหยกตราประทับประจำราชวงศ์เพื่อที่จะเอาหยกนั้นจุ่มลงไปที่หมึกแล้วประทับตราหยกนั้นลงบนตราสารอะไรก็ว่ากันไป  มันเลยทำให้ผมคิดว่าจริงๆแล้ว ประเทศจีนน่าจะรู้จักการพิมพ์สกรีน มานานมากแล้วจริงๆ เท่านั้นหล่ะครับคนอยากจะรู้ไปซะทุกเรื่องอย่างผมเลยอยากจะหาข้อมูลเรื่องนี้ขึ้นมาเลยทีเดียว                                                     

  

   นี่คือตราประทับหยกที่ทำให้คนอย่างผมขนลุกเลยทีเดียว

  ตราประทับหยกของจักรพรรดิ์เฉียนหลงประมูลได้

  500 ล้านเหรียญไต้หวัน  ( ข้อมูลจาก http://thai.cri.cn )

จากข้อมูลที่ผมได้อ่านมา หยกตราประทับ มีเอาไว้เพื่อเป็นการแสดงตัวตนว่าใครเป็นใครมาจากตระกูลใด แต่ว่าหยกตราประทับไม่ได้มีใช้ทั่วไป แต่จะมีไว้สำหรับคนที่มีฐานะเท่านั้น เพราะบางสมัยตราประทับก็ไม่ได้ทำมาจากหยก แต่ทำมาจากทองก็มี และการใช้หยกตราประทับนั้นก็เพื่อที่เอาไว้เพื่อที่จะประทับไว้ในตราสารที่สำคัญและแต่ละยุคสมัยก็มีวิวัฒนาการการใช้ที่แตกต่างกัน ซึ่งตัวผมเองก็แอบคิดนะว่า หยกตราประทับน่าจะเป็นรากเง้าของตรายางของพวกเราในสมัยนี้ที่เอาไว้ใช้กันอย่างทั่วไป

สมัยนี้เราก็จะใช้แท่นหมึกที่ทำมาจากสีสังเคราะห์มาเป็นสีในการพิมพ์ตรายางลงไป แต่คุณรู้หรือเปล่าว่าในสมัยนั้นพวกเขาใช้อะไรเป็นหมึกเพื่อพิมพ์ตราสารกัน?

แน่นอนเมื่อถึงท้ายแบบนี้แปลว่าต้องมาติดตามกันว่าคำตอบคืออะไร ?

ติดตามกันได้ที่นี่ แล้วคุณจะรู้ว่าเรื่องที่เกี่ยวกับงานพิมพ์มันเยอะแยะมากมายน่าค้นหาจริงๆ